Færsla #50

Ragga:

Af daglegu lífi er það að frétta að ég þreif örbylgjuofninn í nótt eftir að hafa hlustað á nöldur í drengjunum aðeins of lengi. Eins og mamma gamla væri mætt á svæðið. Átti að vera löngu búin að þrífa kvikindið (hægt að telja seinkun í mánuðum) en þar sem maður er ekki drottning misskilnings fyrir ekki neitt þá fórst það fyrir. Var í alvöru að spá í að láta ofninn hverfa og skrifa miða:
Was so dirty that I came alive and have now moved to another kitchen.



Masood, Pakistaninn á ganginum, er sífellt að eiga stórleiki. Fyrir það fyrsta talar hann eins og Abú í Simpson´s. Um daginn var ég að borða harðfisk ásamt Morten (415) og hann ætlaði ekki að komast yfir það. Æpti upp yfir sig: “WHAT ARE YOU EATING?? IT´S DISGUSTING!! IS IT A DOLPHIN?” Morten horfði á hann í smástund og sagði svo hlæjandi: “Yeah, it´s a dolphin.” Hann fattaði ekki djókinn og öskraði: “OH MY GOD!! YOU ARE CRAZY! LOOK EVERYBODY, THEY ARE EATING A DOLPHIN!!” Svo aðeins seinna tjáði hann mér að ég myndi ekki fá franskan koss það kvöldið þar sem ég lyktaði eins og selur. Besta hrós í heimi...

Alveg eðlilegt að á laugardagskvöld bankaði hann á hurðina hjá mér til þess að gefa mér rauðvínsflösku. Ég var komin upp í rúm og hef því verið frekar mygluð. Mér fannst þetta ógeðslega sætt af honum og hann þokkalega kominn í mjúkinn hjá mér eftir selskommentið.

Adam var þó ekki lengi í paradís því þegar ég hitti hann í eldhúsinu daginn eftir benti hann á mig og sagði við gaurana: “You wouldn´t believe how bad she looks without her make-up.”

Annars á hann unnustu sem bíður hans í Pakistan. Þau eru ekki búin að hittast í tvö ár og hann hreinlega tiplar á tánum af spenningi. Það verður brúðkaup fljótlega eftir að hann kemur heim í apríl og býð ég spennt eftir boðskorti.

Mér finnst samband mitt við Sigríði krútt vera orðið steikt. Fyrir neðan eru nokkur dæmi.

Sigga: “Nennirðu að vera með hauspoka næst þegar við hittumst?”

Ég: “Nú?”

Sigga: “Því annars gæti ég étið þig þar sem þú ert eins og pepperonipizza í framan.”

Um daginn vorum við að skoða myndir í tölvunni hennar Siggu. Inn á milli mynda af vinunum sé ég kall sem ég kannast ekki við og spyr hver kauði sé. Fékk svar að bragði: “Þetta er danskur pólitíkus. Til venstre.” ..eins og ekkert væri eðlilegra!

Stundum fæ ég líka á tilfinninguna að okkur sé farið að skorta umræðuefni. Áttum t.d. þessar samræður áðan:
Sigga: “Hvort ertu meira fyrir kjúkling eða fisk?”
Ég: “Erfitt að segja. En þú?”
Sigga á innsoginu: “Já, erfitt að segja líka.”
Svo kom mjög vandræðaleg þögn.